Labrador retriever to pies obdarzony wesołym usposobieniem, przyjacielski, zrównoważony i pełen radości życia. Wrażliwy i przywiązany do rodziny, źle znosi samotność – nie można go izolować ani zostawiać samemu sobie.
Jest doskonałym przyjacielem dzieci, cierpliwym i wyrozumiałym. Jego kontakty z kilkulatkami trzeba jednak nadzorować, ponieważ bywa mało uważny i może niechcący je przewrócić. Natomiast starsze pociechy znajdą w nim świetnego kompana do zabawy.
Najważniejszą cechą charakteru tego psa jest łagodność w stosunku do ludzi, dlatego nie sprawdzi się on w roli stróża – zarówno gościa, jak i intruza powita równie entuzjastycznie. Przedstawiciele tej rasy miewają skłonności do dominacji (zwłaszcza samce) – nie objawia się ona jednak agresją, lecz nieposłuszeństwem i uporczywym skakaniem na właściciela.
Labradory odznaczają się żywiołowością i dużym temperamentem. Szczenięta i młode psy są ruchliwe i absorbujące. Z wiekiem stają się bardziej stateczne, ale nawet wówczas potrzebują dużo ruchu. Nie zadowolą się krótką przechadzką na smyczy – codziennie trzeba zapewnić im 1-2-godzinny aktywny spacer. Pies tej rasy nie jest jednak maratończykiem – wyhodowano go do spokojnej, metodycznej pracy. Dlatego od biegu przy rowerze znacznie lepsze będą aportowanie i zabawa w szukanie przedmiotów.
Prawdziwym żywiołem labradora jest woda – wykorzysta każdą okazję do kąpieli, nawet w kałuży.
Wybiegany labrador retriever, któremu umożliwiono pracę, jest spokojny i nie niszczy rzeczy w otoczeniu. Jeśli jednak nie rozładuje nadmiaru energii, życie z nim pod jednym dachem może być uciążliwe.
Przyjaźnie nastawione do małych zwierząt labradory bez problemu zaakceptują kota, kanarka czy chomika. W stosunku do psów spotkanych na spacerach są z reguły tolerancyjne i zapraszają je do zabawy. Agresja zdarza się rzadko i zwykle jej przyczyn należy szukać w mało stabilnej psychice i błędach wychowawczych.
Obecnie większość labradorów to psy rodzinne, ale ich inteligencję, doskonały nos i precyzję w wykonywaniu poleceń wykorzystuje się w wielu dziedzinach życia. Wykrywają narkotyki, materiały wybuchowe, substancje łatwopalne czy wycieki gazu. W Skandynawii używano ich nawet do odnajdywania pleśni w konstrukcjach drewnianych, a na Wyspach Brytyjskich – wilgoci w murach.
Pracują w ratownictwie wodnym, jako psy tropiące, lawinowe i gruzowiskowe. Są dogoterapeutami, przewodnikami niewidomych, psami asystującymi, potrafią ostrzec chorych na epilepsję czy narkolepsję przed zbliżającym się atakiem.
Można uprawiać z nimi niektóre sporty – obedience, flyball, agility, dogtrekking czy tropienie.
Labradory są jedną z najszybciej uczących się ras. Wyhodowano je do ścisłej współpracy z człowiekiem, dlatego najszczęśliwsze są wtedy, gdy mogą coś robić. Obdarzone dużą inteligencją, ale jednocześnie dość uparte, wymagają konsekwentnego, lecz łagodnego traktowania. Polecenia wykonują chętnie i dokładnie, a ulubiony smakołyk i pochwała właściciela są dla nich najlepszą motywacją do nauki.
Szkolenie powinno być urozmaicone, ponieważ monotonne ćwiczenia mogą je znudzić. Nie tolerują przymusu fizycznego, mogą wówczas odmówić współpracy.
Szczenięta wymagają stanowczego wychowania, ale nie powinno się ich prowadzić zbyt twardą ręką. Od początku trzeba wyznaczyć jasne zasady, których należy konsekwentnie przestrzegać. Labrador mimo wrodzonej łagodności ma silny charakter i szybko wykorzystuje wszystkie błędy właściciela.
Bardzo ważna jest socjalizacja – malucha należy zabierać w nowe miejsca, umożliwić mu kontakty z ludźmi i innymi psami. Naukę posłuszeństwa najlepiej zacząć już w psim przedszkolu.
Nie powinno się karcić szczeniaka za noszenie przedmiotów w pysku, bo potem może mieć problem z podjęciem aportu. Najlepiej wymieniać je za smakowity kąsek lub całkowicie ograniczyć pupilowi dostęp do rzeczy domowników. Labradory mają silny instynkt posiadania, dlatego trzeba je nauczyć, że zabawki należą do właściciela – pies dostaje je w określonym czasie, a potem są chowane.
Szczeniętom w okresie najszybszego wzrostu nie należy pozwalać na szalone gonitwy z pobratymcami, skoki i schodzenie po schodach. Spacery (stopniowo wydłużane) powinny się odbywać na smyczy. Wskazane są pływanie i ćwiczenia węchowe.
Labrador retriever ma wszelkie zalety psa rodzinnego, a mimo to nie nadaje się dla każdego. Trzeba poświęcić mu nie tylko sporo czasu, ale także znaleźć sensowne zajęcie.
Komentarze
Prześlij komentarz