SAMOJED - BIAŁA, PUCHATA KULKA

Samojed jako pies najbardziej z ras północnych skupiony na człowieku potrzebuje bliskiego z nim kontaktu. Jest też mistrzem unikania konfliktów z innymi psami. To pies wesoły, pozbawiony agresji i bardzo pogodny.

Samojeda nazywa się uśmiechniętym psem północy. Kąciki jego warg są lekko uniesione, co wraz z ciemnym pigmentem i nieco skośnym osadzeniem oczu daje charakterystyczny wyraz pyska. To zwierzak przyjacielski, który potrzebuje bliskiego kontaktu z właścicielem. Źle znosi przymus fizyczny, niesprawiedliwe traktowanie i ostry ton głosu. Może się wtedy stać lękliwy, nieposłuszny lub nabrać skłonności do niszczenia. 

Niewątpliwą zaletą samojeda jest to, że nawet jeśli popełnimy błędy wychowawcze, to raczej nie spowodujemy tym u niego agresywnego zachowania.

Przedstawiciel tej rasy na ogół nie ucieka z podwórka, jednak posesja, na której przebywa, powinna być dobrze ogrodzona, bo z uwagi na wygląd i usposobienie często pada on łupem złodziei. Samojed – choć czujny – nie sprawdzi się w roli stróża, jest łagodny w stosunku do ludzi i nie wzbudza w intruzach respektu.

Dobrze dogaduje się z dziećmi, jest cierpliwy, chętny do zabawy, a rola puszystej przytulanki wyraźnie mu odpowiada, ale pociechy trzeba nauczyć odpowiednio się z nim obchodzić.

Samojed zwykle żyje w zgodzie z pobratymcami i jest mistrzem unikania konfliktów. Ma dobrze rozwinięty instynkt łowiecki, przez co zdarza mu się pogonić za zwierzyną.

Przedstawiciele tej rasy są hałaśliwi, ich szczekanie przypomina dźwięk tłuczonego szkła i nie każdy właściciel to akceptuje. Suczki zwykle są bardziej gadatliwe od samców.

Samojed dobrze przystosowuje się do życia w mieście, ale jest aktywny, żywiołowy i potrzebuje regularnego ruchu na świeżym powietrzu. Nie wymaga jednak tak intensywnych treningów, jak inne rasy zaprzęgowe.

Samojed szybko i chętnie się uczy. Można go szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa, ale wymaga to cierpliwości i odpowiedniej motywacji. Sprawdza się metoda klikerowa. Nie należy powtarzać wielokrotnie tych samych poleceń i nie można ćwiczyć zbyt długo, ponieważ pies ten łatwo się frustruje.

Szczenięta wymagają łagodnego, ale konsekwentnego wychowania. Nie można im na wszystko pozwalać, bo szybko nabiorą złych nawyków. Powinno się zapewnić im odpowiednią socjalizację z ludźmi, innymi psami i nowymi zjawiskami.

Samojeda nie jest trudno wychować, ale trzeba wykazać się konsekwencją, cierpliwością i wyrozumiałością. Nie jest to pies dla domatora, potrzebuje właściciela, który będzie aktywnie spędzał z nim czas i poświęci mu sporo uwagi.